Польскі прэм'ер выказаў нежаданне прымаць бежанцаў з мусульманскіх краінаў.  Можна доўга абмяркоўваць, і гэтую адмову, і ўвогулле антымігранцкія настроі ў Польшчы і ў іншых краінах ЕС.

Але выкананне квотаў ЕС - другасная тэма ў параўнанні з жахам, каторы часам адбываецца з бежанцамі ў Беларусі.

У Беларусі ёсць выпадкі, напрыклад, калі бежанцы з Чачэнскай рэспублікі РФ, якія прасілі ў нашай краіне палітічнага прытулку, - бывалі выдадзеныя расійска-чачэнскім сілавікам. Гэта Імран Саламаў https://www.humanconstanta.by/single-post/2017/09/28/Salamov-prokuratura  і Мурад Амрыеў http://www.kavkaz-uzel.eu/articles/303935/ . Заслугоўвае вялікай увагі і гісторія з Луізай Дудуркаевай http://belsat.eu/ru/programs/ot-kogo-bezhala-chechenka-luiza-dudurkaeva/ якую ня выдалі ў юрыдычным сэнсе, але адкрылі яе месцазнаходжанне.

Такім чынам, нашая краіна адмовіла людзям ня толькі ў прытулку, але і  нават у часовай бяспецы, і выдала людзей туды, дзе іх чакала велізарная верагоднасць зняволення, катаванняў і смерці. Ёсць выпадкі і выдачы бежанцаў з іншых краінаў.

Гэта нацыянальная ганьба. Ці можам мы паўнавартасна прыняць бежанцаў - гэта адно пытанне. Але зусім іншае, - аддаваць людзей, якія збеглі ад жорсткага рэжыму, у лапы гэтага самага рэжыму.

Дикие мигранты, которые бегают по Европе и всех насилуют, - той же природы, что и киевские фашисты которые убивают русскоязычное население. То есть: говорить, что с иммиграцией тут не связан нестройный ряд проблем - то же, что говорить, что в Киеве не бывает фашистов. Только вот пропаганда, нацеленная на дискредитацию свободных обществ, дает очень мало точной информации. Максимум - можно развлечься игрой "что из этого правда", если ты уже в теме, или перечнем фейков на euvsdisinfo.eu , перенявшего опыт украинского "Стопфейка".

Ну так что с мигрантами, которые только и делают что совершают преступления, рожают ради социала, а также одновременно не работают и занимают рабочие места и не хотят интегрироваться, - что из этого правда?

Мяне ўразіла ідэя Джудыт Батлер (Judith Butler), што кожнае грамадскае сабранне ці месца характэрызуецца ня толькі тымі людзьмі, якія там прысутнічаюць, - але і тымі, якія адсутнічаюць, бо ня могуць туды дабрацца (да прыкладу, вязні турмаў, людзі з інваліднасцю і гэтак далей).

То асабліва актуальна для фемінісцкіх тэрыторый: жанчыны, якім фемінізм найболей патрэбны, часта не маюць магчымасці там прысутнічаць... І ўчора ў Брусэлі, падчас дэманстрацыі супраць гвалту над жанчынамі, мяне не пакідала думка, што

Пачула ад апанента аргумент нібыта супраць паліткарэктнасці: маўляў, трэба называць рэчы сваімі імёнамі.

Згодная! Толькі, лічу што насамрэч гэта аргумент на карысць паліткарэктнасці. Патрэбна толькі выяўляць і растлумачваць, чаму ксенафобскія эпітэты – гэта не свае імёны.

(Карцінка ўзятая з серыялу 'Stranger Things')

я хачу каб РБ зрабілася морам
бяспечным для пераплывання
чачэнцамі да берагоў першай Еўропы

беларускі міліцыянер

"География проживания извращенцев в стране обширная, но больше всего их на раскрепощенном и демократичном западе Беларуси" ("Вечерний Могилев")

залатыя валошкавыя й ружовыя
агмяні гарадоў
лёгкай і шмат-
каляровай Вешнорыі

Толькі зараз заўважыла, што ў нас, беларусаў, культ падарожжа!

Уладзімір Арлоў у знакавым эсэ "Незалежнасць - гэта..." узгадвае ўікэндавую даступнасць піцця кавы ў Вене насупраць палацу Шонбурн. Вялікі адсотак аўтараў (Марыя Мартысевіч, Ляксей Лявончык, Дар'я Кастэнка, Ірына Губская і г.д.) шмат пішуць пра свае вандроўныя адкрыцці. Пон Линь гэтым летам рэалізавала маю ранейшую мару пра вялікі аўтаспын (уласна. гэтая мара збылася і ў мяне самой, але ў Паліны атрымалася болей храбра і філасафічна). Беларусь - чэмпіён па адсотку насельніцтва, якое мае шэнгенскія візы. Мы пастаянна паказваем фатаграфіі з адпачынкаў і ўсё жыццё падмацоўваемся ўспамінамі пра рознага кшталту падарожжы. Падарожжы для нас, беларусаў, – ня толькі адпачынак і задавальненне, але важная частка экзістэнцыйнага досведу.